Hofman stapte de doucheruimte in van de fitnessclub op de vierde verdieping. Hij draaide de mengkraan open, wierp zijn hoofd in zijn nek en sloot zijn ogen. Hete krachtstralen masseerden zijn bezwete schouders en rug. Zijn verzuurde bovenbeenspieren trokken een pijnlijk spoor tot diep onderin zijn kuiten. Via zijn billen en enkels verdween een linksom draaiende spiraal van zeepwater in de zwarte gaten van het afvoerputje.

De tweede helft van zijn hardloopparcours, van het park naar de bedrijfstoren, had hij geklokt in een nieuw persoonlijk record. Zodra de herinnering aan Irene op Syros, opgeroepen door de geur van tijm en lavendel uit de stadstuin, was weg gezakt, spreidde het Rufuspark zich voor hem uit als een kaal gevreten vlakte. Met robotachtige bewegingen haalde hij zijn mobiel uit de armhouder, startte de hardlooproute en begon te rennen. Iedere afzet van de bal van zijn voet een trap op een open zenuw. Een voetstap op dode grond zonder de hartslag van haar leven.

Voorover gebogen, handen vlak boven de knieën, buiten adem, klokte hij zijn eindtijd op de parkeerplaats van de Leibniztoren. Het fraaie geometrische patroon van de hardlooproute op zijn mobiele scherm – een gemankeerd trapezium – liet hem koud. De recordtijd interesseerde hem geen flikker.

In de marmeren vestibule wenste hij de vaste portier achter de personeelsbalie vol automatisch goedemorgen.

In de lift op weg naar de douches slaagde hij er met moeite in Irene terug te brengen tot een zwaartekrachtveld waarin hij niet tot moes werd geperst.

Bovenin zijn locker vond Hofman zijn nette spijkerbroek keurig opgevouwen terug. Eronder, aan een kleerhanger, hingen zijn witte blouse en gestoomde colbert, gestoomd en gewassen. Vanochtend vóór acht uur waren ze afgeleverd door een medewerker van de stomerij op de eerste verdieping. De gemaakte kosten werden aan het einde van iedere maand door zijn werkgever automatisch afgeschreven van zijn bruto loon. Bonussen niet meegerekend.

Hudson en Blokker, twee collega beurshandelaren van TCT investeringsbank, strikten hun das voor de spiegel aan de binnenkant van hun lockerkast. De haarscherpe snit van hun Engelse maatpak straalde precisie uit en betrouwbaarheid. Uit hun glad geschoren halzen steeg de gelaagde geur op van dure aftershave.

‘Ik stond gewoon perplex´, zei Hudson. ´Alsof ik met een lul op mijn bek werd geslagen.´

´Ging het om de volgorde of de financiële haalbaarheid?´

‘Wat maakt het uit. Het is sowieso een rampverhaal.’

Blokker kneep zachtjes in de strop om zijn nek.

‘En de Chinese grondstofmarkt?’, vroeg hij.

‘Ik verwacht drie miljoen coltanobligaties voor 71.5. En vijf miljoen IGR.’

Hofman haalde een deoroller over zijn oksels. De verwachting was dat de Europese effectenbeurs die ochtend zou openen met een negatief sentiment. Sommige zakenbank analisten waarschuwden dat de koersen zich in de ochtend mogelijk zouden gedragen als een op hol geslagen rodeostier. De vraag was nu hoe lang quants zoals hij, de wiskunde jongens die de prijzen van de financiële producten bepaalden en de risico’s afdekten, in het zadel konden blijven zitten.

Aan de binnenkant van de kastdeur hingen zijn stropdassen, zo’n vijftien stuks, gesorteerd op kleur, stof en patroon. Voor Hofman was een stropdas meer dan nekbekleding. Het was onderdeel van zijn beursuniform. Een symbool van zijn heilige geloof in de werking van het financiële markt. De manier van strikken openbaarde bovendien het karakter van de drager. Een losse, slordige knoop verraadde willekeur. Iemand die hield van de vrijblijvendheid van cirkels. Hijzelf was een liefhebber van rechthoeken, met een voor en achter, boven en beneden, links en rechts.

Hij koos een smalle, effen bordeaux stropdas van Italiaans zijde en vouwde zijn blousekraag omhoog. Het lange eind van de stropdas legde hij over het korte eind en knoopte een dubbele windsor. Rustig blijven was cruciaal nu. De software modellen hadden de koersverschuivingen allang zien aankomen, erop geanticipeerd. De parameters van het risicobeheer waren nog steeds correct. De algoritmen die de marktgegevens omzetten in koop- en verkooprichtlijnen voor de daghandelaren had hij recentelijk nog drie keer nagerekend. Vertrouwen op de risicoanalyse. Vraag en aanbod hun werk laten doen. Daar ging het om.

 

In de hal van de dealingroom van TCT Investeringsbank trok Hofman een blikje Red Bull uit de gekoelde frisdrankautomaat. Ongeduldig pulkte hij het lipje open. De chemische priksmaak bezorgde hem de energy boost waar hij naar verlangde.

Als een jonge generaal zijn slagveld overzag hij de werkvloer. Lange colonnes tl-buizen baadden de rechthoekige kantoorruimte in aangenaam klinisch licht. Op flatscreen beeldschermen, opgehangen aan de gestoffeerde zijmuren, versprongen koerscijfers van seconde tot seconde in blauw gearceerde balken. Twaalf werkeilanden, met elk zes bureaus opgesteld in de vorm van twee tegen elkaar geschoven halve cirkels, stonden paraat om strijd te leveren op de effectenbeurs. Op ieder bureau zes terminals, drie boven, drie onder. Het was achttien minuten voor negen. De meeste werkplekken waren nog onbezet. Het elektronische plafondbord in het centrum van de werkvloer gaf de belangrijkste beurssteden aan en hun lokale tijden. In New York was het bijna drie uur ’s nachts. De beurs in Singapore was nog twee uur open. Tokio sloot over ruim een uur.

Op het eerste werkeiland aan het einde van de hal roerden Krijgsma en Verhoef plastic staafjes door hun oploskoffie. Vanachter hun computerschermen namen de twee daghandelaren het orderboek door van de afgelopen nacht. Gladde beursjongens in snelle auto’s die geld verdienden als water. Ooit, voor de internetcrisis van 2001, was dat hun natte droom geweest. Nu waren ze een uitstervend diersoort. Mislukte Gordon Gekko’s. Vergrijsde types die nog steeds vertrouwde op zoiets vaags als hun marktinstinct in plaats van op de wiskundige accuratesse van rekenkundige modellen.

Even hield Hofman zijn pas in. Vanuit zijn ooghoeken volgde hij het verloop van de gele grafieklijn die het klantorder verkeer weergaf sinds de opening van de Sydney en Tokio beurs zondagnacht. Geen gekke dingen zo te zien.

Krijgsma, een kalende veertiger met haren op zijn brede vingers, keek op van zijn bureau. De opengeslagen maandag editie van de Financial Times, wapperend in de luchtstroom van de airco, werd op zijn plaats gehouden door een blauw flesje plat water.

‘Hofman’, vroeg Krijgsman op zuigende toon, ‘hoe is het met je vriendin?’

‘Die heeft hij niet meer’, vulde Verhoef aan voordat Hofman antwoord kon geven. ‘Hij heeft liever een model.’

De twee gierden het uit van het lachen.

Het was hun standaardgrap, de laatste tijd. Met opgestoken middelvinger liep hij door naar de afdeling kwantitatief analisten rechts achterin. Hij hing zijn colbert over de rugleuning van de hydraulische draaistoel, rechtte zijn stropdas en nam plaats achter zijn Bloomberg terminal. In zijn flanken werd hij gedekt door Phelps en Hari, jonge expats gepromoveerd in de econometrie die hun sporen in het bedrijf nog moesten verdienen.

Hij logde in op de terminal. Grafieken, tabellen en snel verspringende koersnotaties verschenen op de monitors voor hem. Volgens de BBC website op het rechter bovenscherm waren de spanningen aan de Israelisch-Libanese grens vannacht flink opgelopen. Routinematig inspecteerde hij het verloop van de Aziatische beurs en het nieuws van overheidsinstanties waar beleggers op reageerden. Had de Europese Centrale Bank de verwachte renteverlaging afgekondigd? Waren de Amerikaanse werkeloosheidscijfers van dit kwartaal al bekend gemaakt?

Om hem heen druppelden portfolio managers, handelaren in lange termijn beleggingen en valuta experts de handelsvloer op. Even voor negenen nam iedereen zijn posities in. Sommige collega’s gebruikten skippyballen als stoel. Hofman vouwde zijn handen naar binnen en knakte zijn vingers. Verliezen was vandaag geen optie.