Ken je dat?

Plotseling zie je Haar. Ze loopt recht op je af. In de Voetboogsteeg op een rustige zondagmorgen. In het gangpad van een biologische buurtwinkel. Of je draait je om aan een bar. Of voor een abstract schilderij in het Stedelijk vlak voor sluitingstijd. En ineens staat ze voor je. Totaal onverwacht.

Ooit zette ze je in vuur en vlam. Toen liet ze je alleen af fikken. Omdat ze toch iets anders voelde voor jou dan jij voor haar.  Omdat ze het rugzakje van jullie half geheime relatie niet langer wilde dragen. Omdat ze op dat moment in haar leven andere prioriteiten had.

Misschien was ze een directe collega van je. De juf van je jongste dochter. Of zat ze in een andere leeftijdsfase. Misschien hadden jullie hooguit iets stormachtigs.  Een echte relatie kun je het toch moeilijk noemen als je niet eens een keer een weekendje weg bent geweest samen. Daarvoor was wat jullie hadden te veel gebouwd op gestolen uurtjes. Of hoe noem je iets dat ophield voordat het goed en wel begonnen was?

Maar als je eenmaal met Haar danste bij het licht van het kosmische vuurwerk dat je samen ontstak, had de tijd geen recht van spreken meer.

Misschien ben je nog één keer bij haar thuis geweest. Een orchidee van een vrouw deed voor je open.  Een zeldzame ijsvogelsoort die met uitsterven wordt bedreigd. Onnavolgbaar vaak in haar grapjes. Onbedoeld pijnlijk soms in haar opmerkingen ( “ in het begin is het altijd leuk” ). Oneindig fascinerend de doorkijkjes op het labyrint van haar ziel en zaligheid.

Misschien belandde je bij haar in bed toen, die allerlaatste keer. Kwam en ging je op het zelfde moment. Proef je de nasmaak van haar lakens weer in je mond nu haar hemellichaam weer op je afkomt.  Verdwijn je weer in de Chinese kalligrafie van haar mond.  Raak je opnieuw betoverd door de ravissante drieklank van haar billen, benen en heupen.

En je had nog wel zo verschrikkelijk je best gedaan haar te vergeten. Let it go, de Oscar winnende titelsong  van Frozen, staat op repeat op je ipod.  Want je weet dat jouw grootse meeslepende passie voor haar geen levensvatbaarheid meer heeft. Urenlang heb je voor haar deur op haar gewacht met vlindervleugels om je schouders uit de feestwinkel, een Venetiaans vogelmasker op en knipperende hartjes op je revers, net zo lang tot ze thuiskwam en je midden op straat op je knieën haar je hopeloze liefde verklaarde. Je hebt bloemen,boeken en kaarten gestuurd. Een Valentijnsontbijt laten bezorgen. Je gebroken hart uitgestort in liefdesgedichten en romantische what’s app icoontjes.

Ze kijkt je aan nu.  Haar ogen helder en sereen als donker bergkristal. Je ogen schreeuwen het uit van de pijn. Nog steeds maak je geen schijn van kans tegen Haar ogen van de Toekomst. Nog steeds wordt je als vanzelf meegezogen in de baan van Haar hemellichaam.

Uit een onderhuidse vulkaan schiet lava omhoog.  Het brandt en siddert en kookt in mijn bloed.  Dan, met een sisser, stolt het in mijn gezicht. Mijn mond, enigszins afgekoeld, barst open in een scheur.  En vanaf mijn vulkaaneiland,  afgesplitst van Haar continent, hoor ik mezelf zeggen: ‘Goed. Met jou?’