De negen leden van de Piramideclub zitten in een kring in de zandbak achter de klimtoren. Het is middagpauze. Nog tien minuten hebben ze om de kapitein te kiezen. Dan is de Binnenste Kring van Drie compleet. Martijn is de Generaal, Evert de Kolonel.

‘Iemand voor Lyn?’, vraagt Martijn. Alleen Daphne en Tamar steken hun hand op. Dat is dan duidelijk, denkt Dylan.

‘Ik vind het stom’, zegt Lyn met dat ik-ben-het-er-lekker-toch-niet-mee-eens stemmetje van haar. ‘Alleen maar jongens is niet eerlijk.’

Met een boos gezicht kijkt ze naar de Generaal. Lyn kan echt zo zeuren. Ze heeft net haar kans gehad een griezelmop te vertellen die iedereen eng vindt. Dat ze het verknalt door midden in haar mop opeens te gaan zitten giechelen als een baby is haar eigen schuld. Echt niet dat iemand haar nu gaat kiezen, hij in ieder geval niet. Duh. Wat wil ze nou?

‘Hoezo alleen maar jongens?’, zegt Martijn. ‘Sarah is toch nog aan de beurt?’

Dylan kan bijna niet stilzitten. Sarah en Mustafa zijn voor hem. Dan is hij aan de beurt voor de griezelmop, als laatste. Van de zenuwen pulkt hij een wondje open op zijn arm. Wat als hij gekozen wordt? Dan mag hij bepalen wie er wel of geen lid mag zijn van de Piramideclub. Of ze in de pauze voetbal spelen of Verover de Klimtoren. En op vrijdag, als Martijn niet naar de naschoolse gaat, mogen hij en Evert omstebeurt Darth Vader zijn.

De Generaal kruist zijn armen voor zijn judoborst. Evert staat naast hem in het midden van de kring. Hij is acht en een half, net als Martijn, en zit in groep vijf. Hij is een kop kleiner dan de Generaal en half zo sterk. Maar hij kan wel heel goed skaten en heeft al zijn onderste hoektanden al gewisseld, dat heeft hij Dylan zelf laten zien. Dat Evert gekozen is als Kolonel, komt omdat hij alles af weet van superdieren. Dat de wasbeer het superduperdier is van schuw en de slechtvalk van snel weet Dylan ook wel. Maar dat de mama maanvis driehonderd miljoen kindjes in een keer krijgt, daar had hij nog nooit van gehoord. Hoe Evert dat allemaal weet? Zijn vader is een superbaas bij het natuurfonds voor de wereld. Daarom.

Evert draait zijn honkbalpet achterstevoren op zijn hoofd. ‘Nog meer commentaar?’, zegt hij. Zijn gezicht staat heel streng. Thomas steekt zijn hand op. Hij baalt. Zijn mop over de wolf met de drie biggetjes was best eng, maar hij kreeg te weinig stemmen. ‘Waarom is de Binnenste Kring zo klein’, vraagt hij. ‘Er kunnen toch best vier opperhoofden zijn?’

Evert zucht diep en legt het nog een keer uit. Als je bij het darten in het speellokaal van de naschoolse het pijltje in het midden van het bord gooit, scoor je het hoogst. Waarom? Omdat het rode cirkeltje in het midden het kleinste is en dus het moeilijkst is om te raken. Zo is het ook met de Binnenste Kring. Die is klein en daarom het hoogst.

‘Duidelijk?’

Niemand zegt wat. Dan wijst hij Sarah aan. ‘Volgende.’

Sarah krijgt vier stemmen, Mustafa drie, niet genoeg voor de meerderheid. Dan is het de beurt aan Dylan. Thuis heeft hij zijn griezelmop geoefend voor de spiegel. Stoer staan, capuchon op en zijn broek vet laag. Toen hij gisteren klaar was met repeteren op zijn kamer, vroeg hij papa op de bank te gaan zitten in de woonkamer. Als oefenpubliek. Zijn vader gaf hem nog wat tips mee. Stem hoog aan het begin van een zin, laag aan het einde. En wees even stil tussen twee zinnen in. Dat voert de spanning op.

Dylan staat op, veegt het zweet van zijn bovenlip en trekt zijn capuchon over zijn hoofd. ‘Liesje’, begint hij, ‘woont bij haar oma. Op een dag krijgt Liesje van oma een pop. Beloof me dat je hem nooit in de houten kist doet die op je kamer staat, zegt oma. Dan gaat hij leven. Dat belooft Liesje. Liesje gaat slapen. Ze doet de pop in de houten kist onder haar bed. Er is geen andere plek om hem in te stoppen. Stiekem vindt ze het wel leuk om de pop te zien leven.’

Vanonder zijn capuchon kijkt Dylan de kring rond. Alle blikken zijn op hem gericht. Daphne sabbelt aan het koord van haar Parkerjas. Hij slikt en zet de krassende stem op van een oude heks.

‘Liesje, zegt de pop, ik ga de kist uit.

Liesje zegt de pop, ik ga de kamer uit.

Liesje zegt de pop, ik sta in de keuken.

Liesje zegt de pop, ik pak een mes.

Liesje zegt de pop, ik kom naar boven.

Liesje zegt de pop, ik sta naast je bed.

Liesje zegt de pop, ik houd het mes omhoog.’

Dylan is even stil. Thomas kauwt zo snel hij kan op zijn kauwgom. Sarah houdt haar hand voor haar mond.

‘Liesje trekt de deken over haar hoofd.’

In zijn hoofd telt Dylan tot twee.

‘Liesje, zegt de pop, wil je een boterham voor me smeren?’

Bijna iedereen in de kring slaakt een lacherige zucht van opluchting. Handen gaan de lucht in. Een twee drie vier vijf stemmen, telt Dylan. Stoer blijven kijken, denkt hij. Niet gaan juichen. Dat is niet cool.